Od lat fascynuje mnie temat ludzkiej osobowości i naszego mózgu.

Uwielbiam przyglądać się ludziom. Ich zachowaniom wrodzonym i tym nabytym. Temu jak funkcjonują w sytuacjach dla siebie łatwych, oraz takich, które stanowią spore wyzwania. Zawsze wówczas przyglądam się temu, co na zewnątrz i temu co ukryte, co jest pod spodem. Czasem widać jak za „dobrą miną do złej gry” kryje się ludzkie, prawdziwe odczuwanie.

Dlaczego ludzie nie zawsze robią i mówią co czują?

Tego nie wiem? Ale wiem, ile kosztuje nas nie bycie sobą. Nie bycie prawdziwym i autentycznym.

Zatem, czym jest owa autentyczność?

Zgodnie z definicją zawartą w słowniku Duden pojęcie „autentyczność“ oznacza „prawdziwość“. Ale czym konkretnie jest „prawdziwe zachowanie“?Amerykański psycholog Carl Rogers twierdzi: „Co rozumiem jako bycie „prawdziwym“? Według mnie oznacza to, że… jest się osobą, a nie szyldem reklamowym albo fasadą“. „Prawdziwość“ jest bezpośrednio związana z „byciem w zgodzie z samym sobą“ i z „indywidualizmem“.

Bardzo trafnie opisuje to powiedzenie ludowe: „­Idąc śladem kogoś innego, sami nie pozostawiamy śladów.“ Tęsknota za życiem ogarnia obecnie wiele osób. Nie chcą one dać się zmienić i dążą do tego, co „prawdziwe“ i „autentyczne“. Na tym tle wnioski wyciągnięte na podstawie znajomości biostruktury człowieka, umożliwiają stworzenie szerokiej a zarazem dokładnej definicji „autentyczności“:

Jest to harmonia pomiędzy uwarunkowaną genetycznie biostrukturą a wyuczonym zachowaniem.

Pozostając przy wspomnianym już porównaniu: „Oprogramowanie biokomputera, jakim jest mózg powinno być kompatybilne z jego indywidualnym systemem operacyjnym.“ „Kompatybilność“ ta sprawia, że osobowość danej osoby jest autentyczna.

A autentyczność jest nie tylko najważniejszym czynnikiem warunkującym sukces w życiu zawodowym i prywatnym, lecz także niezbędnym warunkiem zachowania zdrowia umysłowego, psychicznego i fizycznego.

Carl Gustav Jung już w latach 20-tych ubiegłego stulecia przyznał, że „zmiana swojego typu“ może prowadzić do zaburzeń fizjologicznych. Oczywiście każdego dnia każdy człowiek w zależności od sytuacji wybiera najkorzystniejsze dla siebie w danej chwili zachowania.

Pytanie jest jedno!

Czy takie zmiany dotyczące genetyki naszego mózgu są dla nas bezpieczne? I nie chodzi mi tutaj o nasz rozwój, o nasz charakter, gdzie uczymy się nowych zachowań, nawyków (nasz program wgrany w system operacyjny) To jest ok. Przecież się rozwijamy.

Pytanie o nasze własne zdrowie psychiczne rodzi się wtedy, gdy zaczynamy naginać swoją biostrukturę, to, co w nas stałe… Zatem każdy z nas sam musi zdecydować, co jest dla niego bezpieczniejsze. Bycie sobą czy odgrywanie roli – siebie?